Nad Tobą przeleciało spokojne stado Pidgey'ów. Twe przemyślenia przerwało drganie pokeball'a, który po chwili otworzył się i Twoim oczom ukazał się mały jaszczurek, na końcu którego ogona palił się płomyk. Charmander radośnie wypowiedział swoją nazwę, po czym zrobił swoją tradycyjną pozę "superman", która polegała na wzniesieniu łapki ku górze i okrzyku bojowym. Był gotowy na podbój świata. Walka z wielkim Snorlax'em, czy Onix'em... Był w stanie wykonać to w każdej chwili. Pokemon wręcz tryskał energią. Spojrzał się na Ciebie z uśmiechem i czekał na swe pierwsze rozkazy. Póki co, wyglądał na zbyt ciekawego świata, by choć na sekundkę wrócić do biało-czerwonej kulki. Nie, nie było o tym mowy.

Charmander wyszczerzył ząbki i wesoło zmrużył oczy. Zapewne, gdy uderzył cię lekko w twarz, dokładniej w nos, miał zamiar przybić piątkę. Widząc co zrobił, Twój podopieczny początkowo wytrzeszczył oczęta, następnie cichuteńko przeprosił, a potem niewinnie uśmiechnął się, robiąc "minę szczeniaczka" i zamrugał dziewczęco. Kręcił ciałkiem to w lewo, to w prawo. Ognista jaszczurka odetchnęła z ulgą, gdy dostrzegła zbliżającą się białą postać na rowerze. Okazało się, że to profesor Oak. Był wyraźnie zadowolony z Twojego widoku.
- Och, Katie. Szczęście, że jeszcze Cię złapałem. Zapomniałem Ci to wręczyć. - starzec wyjął z głębokiej kieszeni kitla małe, granatowe urządzenie i wcisnął Ci je w rękę. - To jest PokeGear. Taki mały... - profesorek zastanowił się na chwilę - jak wy to teraz mówicie? Ah, tak, bajer. To taki mały bajer. Zawiera mapę naszego regionu, lecz wgrałem Ci także Johto, radio, telefon, czy też komórkę, bez różnicy, i kilka innych opcji, których ja, jako człowiek wczesnych lat, nie odkryłem. Niestety, teraźniejsza technologia nie jest mi zbyt znana i nie potrafię obsługiwać się najprostszymi rzeczami. Nawet tym. No, ale ty na pewno rozgryziesz to skomplikowane urządzenie. Tymczasem, muszę lecieć. Powodzenia w podróży! - nim zdążyłaś cokolwiek powiedzieć, Oak wsiadł już na rower i odjechał. Dziwnym faktem było, że nie wspomniał nic o Twym pokemonie, nie spytał o niego. Charmander podskakiwał, usiłując dowiedzieć się czym jest "tajemnicze coś trzymane przez Panią". Do PokeGear'a była przyklejona karteczka z napisem: "Od starego profesora dla Kate z okazji rozpoczęcia podróży".

Charmander dreptał przy Tobie, zbliżałaś się do końca miasta. Świat stał przed Tobą otworem. Wszystko byłoby się piękne, gdyby nie dziewczyna biegnąca z pośpiechem, która na Ciebie wpadła. Masa czarnych, gęstych włosów i biała karnacja. Do tego turkusowa koszuleczka z króciuteńką, białą spódniczką i krwisto czerwone, skórzane kozaki. Można by rzec, że ta dziewczyna to "plastik" lub jakaś chodząca "różowa blondi". Lecz nie.
- Oj, przepra... Nie no, naprawdę! Mogłabyś sobie kupić nieco lepsze ciuszki. Niedługo pomylą Cię z chłopakiem! - wrzasnęła niemalże od razu, gdy ujrzała Twoją osobę. - No i... Charmander?! Phi, nie wygrasz z nim żadnych pokazów. Pół biedy, gdybyś wybrała Bulbasaur'a, ale Charmander?! Naprawdę, dziewczyno, szkoda mi Cię. Ja i moja Squirtle jesteśmy o wiele lepsi od Ciebie i Twojego jaszczurzyska, a już na pewno ładniejsi. Widziałaś się w ogóle w lustrze? Zauważyłaś, jakie szmaty masz na sobie? A może nie stać Cię na coś lepszego? Lub co gorsza: rodzice Cię ubierają? Załamujesz mnie... Jednak... Jest szansa! Trochę makijażu, różowa miniówka, błękitna koszulka... Jeszcze coś z Ciebie będzie. Mogę Ci pomóc w metamorfozie. Zgadzasz się? Mam mnóstwo rzeczy, które pasowałyby na Ciebie. - dziewczyna skończyła swój monolog, lecz nim cokolwiek zdążyłaś odpowiedzieć, dodała: - A tak w ogóle, to jestem Bella. - powiedziała.